CİHANGİR'E DAİR VE SATIR SATIR HER ŞEY.....

MAYIS / 2010
Sabah henüz saat 6.30 civarı .. Uyanalı çok olmuştu, kulağıma bahar cıvıltılarıyla kuş sesleri geliyor dışarıdan , usulca pencereyi açıp, içeriye miss gibi, tertemiz bahar havasının girişini buyur ediyorum. Başımı ileriye uzatıp, ağaçlarla kaplı bahçedeki kuşları ve çatılara konmuş gürültücü martıları seyrediyorum bir süre. Biraz ileride tam karşımda masmavi deniz ve içinden gemileriyle geçen odamızdan bana göz kırpıyor, ama ben dahada hüzünleniyorum, zira ruhumun limanında tüm gemiler demir atmışlar , yinede özlüyorum tüm sahilleri.

Dışarıda mevsim bahar, bende ise mevsim kara kış, çok bulutlu ve öylesine kapalıyım ki.... :((((( zerre kadar bile gün ışığım yok.
Başımı geriye çevirip Karadutuma bakıyorum bir an, çok ama çok yorgun, acıdan perişan halde ilaçların etkisinde uyuyor, her zamanki gibi 8.30'da uyanacak. Ateşini ,serumunu,ve damar girişini kontrol ediyor, ameliyat yerine dikkatle göz gezdiriyorum, herşey normal gibi , sonrada yanağına her günkünkinden farklı, daha merhametle sabah öpücüğümü bırakıp,üzerini düzeltiyorum. Yardımcıma ve sabah hemşiresine bazı talimatlar verip biraz yürüyüş yapacağımı söylüyorum ve tekrar O minyon, birazda zayıflamış yüzüne bakıp, alnına düşen uzun siyah buklelerine gülümseyip odamızdan çıkıyorum..Durmaksızın yağmur bulutları beni bırakmıyor ve işte yine gözlerim doluyor. Tam da dolu doluyken sabah nöbetçi doktorumuza yakalanıyorum ! gülümsüyor, günaydınlaşıyoruz, ''iyimisiniz ? '' dedikten sonra '' evet evet iyiyim, biraz yürümek istiyorum da '' deyip kaçar adımla uzaklaşıyorum ,içimden de onlar böyle annelere alışıktır nede olsa deyip, durumu kurtarmaya çalışıyorum. Gel gör ki bulutlar sağanak halde :((((

2 kat aşağı inip,çıkış kapısında duruyorum, hava çok güzel, bu güzel bahar havasından derin bir oksijen alıp ciğerlerime uzun uzun çekiyorum, sonra da hergün hastane çıkışı bu manzara bana günaydın diyor,onların sarı saçlarını usulca okşayıp, bende birer birer günaydın diyorum bu bahar güzellerine....ruhumdaki olmasa da,gözümdeki bulutlar dağılıveriyor yavaştan , vuruyorum kendimi Şehr-i İstanbul'umun arnavut taşlarına....

ŞAHİTTİR TÜM SOKAKLAR :(

sabahın ilk saatleri, çıt yok etrafta, serin bir ürperti yüzümden gelip geçiyor, eşofmanımın fermuarını yukarıya kadar çekip başlıyorum taksime doğru yavaş yavaş yürümeye... bende ömrümde ilk kez böylesine bomboş bir sıraselviler yolu görüyorum, daha 7 bile değil çünkü ! elimde makinem, her anı görüntülemekle meşgulüm.
Müjdat Gezen'den Beyoğlu'na geçmek için sokağına giriyorum, tarihi binaların işlemeleri, oymaları beni cezbediyor, tek tek çekiyorum onları, birer birer dolmaya başlıyor hafıza kartım.
inanılır gibi değil ama bir karşıdan gelen araç, birde ben varım sıraselviler caddesinde !!!! tadını çıkarmaya karar veriyorum, yaramaz bir kız olup ! caddenin TAM ORTASINDAN yürüyorum :)))
Veee... işte İSTİKLAL CADDESİ !!!! evet evet istiklal-Beyoğlu burası. Bomboşş...... O kadar yorgun kiii, aman diyor kenar kenar yürü '' oysa tranvay saatine ne çok var,niye kenar kenar yürüyecekmişim ''diyecekken, anlıyorum uyarısını ! Her saniye kamyonetler, gazete dağıtıcıları, büfe malzemecileri motorsıkletler vın vınnn gelip geçiyorlar....
Meraklı bazı esnaf bakışlarına hiç aldırmadan elimde makinem, durmadan kareler yakalıyorum..bir yandan da ' kimbilir bir daha böyle bomboş beyoğlu sokaklarını ne zaman görürüm acaba ' diye düşünürken ?....
sevgili ATAM'a uğruyorum, geçenlerde 19 mayısdan kalan çiçekleriyle gayet mutlu buluyorum.. Bir kaç kelam ediyorum ATA'mızla ,adeta dikkatle dinlediğini farkediyorum, sonra ''ben HERŞEYİ Biliyorum !!'' diyerek kaşlarını çatıyor üzülüyorum :( gitmem gerekli ve müsade istiyorum, ayrılırken de ''yarın sabah yine gelebilirmiyim ''diye sormadan geçemiyorum bu dünyanın güzel LİDERine '' SEN NE ZAMAN İSTERSEN '' diyor ve Çok Mutlu ayrılıyorum :) Doğruca kestirmeden kendimi Güzelimm Cihangir sokaklarına bırakıyorum..
Kimseler yok, aman gürültü yapmıyalım, semt sakinleri uyuyor !!!
Yolun başından uzun uzun seyrediyorum bu enfes evleri, araçların sahibi olan boş caddelerin üzerinden usul usul yürümeye devam ediyorum,
her bir ev, her bir bina beni yerime mıhlıyor !!!!!
sonra enn sevdiğim cadde ve sokakta uzunca oyalanıyorum, her beyoğluna gelişimde mutlaka burada kahvemi içer, özellikle çok sevdiğim bir mekanda yemeğimi yemeyi tercih ederim. Mutlaka ama mutlaka en az 3-4 ünlüylede mekanlarda karşılaşırız. O günde Hümeyra vardı ....
Bambaşka duygulara karışmış halde ,evlerin asaletine yakinen şahit olmak beni keyiflendiriyor,
resim çekmeye öylesine dalmışım ki , ilerde taksi durağı var, yakınlaşınca sormadan edemiyorlar '' günaydın gazetecimisiniz sizde ?'' ! '' hayır ama çok istemiştim !! '' diyorum gülümsüyorlar,
yola devam ediyorum, sabah güneşi kuvvetle çıkmaya başlıyor evlerin arasından, yer yer kızarıyor camlar, binalar,
sokaklar, caddeler beni bekliyedursun ; ben halen en sevdiğim cafelerin bulunduğu bu enfes sokakta demirlemiş haldeyim,
gözlerimi balkonlardan, nakış gibi işlenmiş taşlardan almam ne mümkün ?
herbiri, diğerine komşu evler,
adeta kolkola girmiş, bitişik nizamda,dimdik duruşlu evlerdi bunlar !
semt sakinleri o kadar sahiplenmiş ki bu çok özel yeri,
düzen ve temizlikten dolayı ,içimden gelip * 10 veriyorum hepsine.
sokaklar, caddeler böylesine şıkken, elbette pencere önleride göz alıcı oluyordu
ne güzel bişey özel olanı, özel kılmak, ona hayat vermek diye düşüne düşüne resimlemeye devam ediyordum ki,
bir cafenin önündeki bu manzara beni çok etkiledi... :)))))) Tam Resimlikti doğrusu !
evlerin yapısal şaşaası çok kaydedeğerdi elbette,
ama bazılarının önünde ,sabahın bu ilk saatlerinde özellikle duruyor,
öylesine doyamıyordumki, dakikalaca bakıp bakıp duruyordum, tıpkı bu mavi bina gibi ....
nasıl bir güzellikse bu , gözlerim yakınen şahitti her birine.
renklerin keyfi sonsuz hazlar veriyordu çok yorgun olan hislerime,
o kadar sıcak,
o denli zariftiki gördüklerim
derdimi, kaygılarımı birer birer unutturuveriyorlardı o dakikalarda

artık şehir uyanmış, semt sakinleride işyerlerine ve günlük telaşlara başlamak için yollara dökülüyordu, tabii tek maraklı ben değildim etrafı böylesine gözlemleyen,,

başka gözlerde vardı yakınlarımda : başımı bir kaldırdım ki ne göreyim :))) bayan pisi bana ''hayırdır sabah sabah yolunu mu kaybettin'' dercesine bakıyordu !!! tabii onunda ne işi varsa artık orada ? cafeler kepenk açmaya başlamıştı, bende kayıt altında tutmaya gayret ediyordum önüme gelenleri, buda bahçesi olan dostlara bir fikir diye resimlendi sizler için.
artık gözlerim renge iyice doymaya başlamıştı,
yavaş yavaş bende kendimi doyurmak için dönüş yoluna geçtim,
ara sokakları kestirmeden kullanmaya karar vermiş halde
bir gözüm hiç atlamadan böyle şirin güzelliklerde,
diğer gözümlede ,aklımda geçmekte olduğum bu köşkte, acaba kimler neler yaşadı diye düşüne düşüne
cihangir yokuşlarına kendimi vurmuştum. Ve artık deniz göründüğüne göre, ne kadar tepelerde olduğumu varın siz düşünün artık !!
şeker pembesi evlerden,
bir diğerine yürürken,
bir anda; ruhende ne çok renk aldığımı hissettim,

öyle ya, böylesine müstesna bir ortamda insanın bulutları dağılıveriyordu farkında bile olmadan, bende bu huzura ortak olup, makinemdeki son şarj işaretine rağmen bonkörce resim çekmeye devam ediyordum, şarj biterse telefon vardı nasılsa,
antika dükkanı enfesti, ama güneş müsade etmedi fazlasına,
ve geri dönerken bakın yollar artık hareketlendi,
insanlar gözleri saatte, koşar adımda yetişme gayretindeydi istikametlerine doğru ,
Sevgili ATAmıza da göz attım da,



Pırıl pırıl güneşin altında IŞILDIYORDU..... sıraselvilerde de hayat süratle başlamış, az önce yolun ortasından yürürken, şimdi kenar kenar kalmıştım :)
eski takxim -Maxime kuşlar konmaya başlamıştı bile.
bende daha hızlı adımlarla,
kalabalığa karışıp,
beyoğlundan,
bakına bakına geçip,
sevgili karadutuma annesi gibi çok sevdiği kestane kebaplardan satın alıp,
birazda meşhur İnci'den profiteroller alıp, doğruca hastane yollarına geri dönmüştüm :(


Nisan 7 de başlayan ilk ameliyattan sonra, 7 mayısta tekrar 2.müdahale için hastane dönemlerindeydik. Hayatta unutmak istediğim çok zor haftalar arasında, nefes almak için , İstanbulun En nadide enn sevdiğim yerlerinden birindeydim.
Cihangire komşu hastanemiz, bana sonsuz güzellikleri ayaklarımın ucuna kadar getiriyordu, operasyon sonrası, Karadutum dinlenirken, uyurken, yada fizik tedavi merkezine gitmişken, geriye kalan boş vakitlerimde bende, her sabah sporum ve mutlaka öğlen yemek aralarında kendimi Cihangir başta olmak üzere, beyoğlu - gümüşsuyu taraflarına bırakıyor, bu yürüyüşler esnasında biraz iç huzuru elde ediyordum.

EVLER ÖYLESİNE RENGARENKtiKİ ,İÇİMDEKİ TÜM KARAYI , GRİYİ ,SİYAHA DAİR NE VARSA TEK TEK KOCAMAN BİR SİLGİ GİBİ SİLİYORDU..
Her bir sokakta içimdeki sesin devasa çığlıklarını bırakıyor, sakinlik moduna geçiyor gibi oluyor, ya da ben öyle sanıyordum....
Sabahın erken saatlerinde esnaf kepenk açıyor, bende onlarla beraber,her bir yeni güne kendi umut kepenklerimi açar halde geziniyordum.
İnsanın aslında içindeki sessiz çığlıkları kulakları sağır ediyor, nede çok yankı yapıyormuş, hayretle şahit oluyordum :(((
İstanbul'un orta yerinde olmasına rağmen kıyıda köşede kalmış, semt sakinleri haricinde yeterince bilinmeyen , biz müdavimlerinin vede şimdilerde nice sanatçıların dışında ,nadide bir mücevher izlenimi bırakan Cihangir evleri ve sokaklarını sizler için görüntüledim... Burada olmayan doyumsuz cafeler, ve diğer resimleride bir başka postta devam ettirmeyi düşünüyorum.. Karşılaştığımız ünlüler, sanatçılar, beraber resimlediğimiz kareleride yakında paylaşmak üzere HEPİNİZİ EN KISA SÜREDE GÜZEL İSTANBUL'UMUN EN SEVDİĞİM Boğaz ve Adalarından sonra 3. SEMTİNE DAVET EDİYOR, HEPİNİZE SAĞLIK VE HUZUR DOLU BİR PAZAR GEÇİRMENİZİ DİLİYORUM SEVGİLİ ARKADAŞLAR...